استقلال قهرمان

محمدرضا جمعه 21 اسفند‌ماه سال 1388 ساعت 02:07 ق.ظ

0 نظر

سایت فروشگاه الکترونیک لوازم ورزشی و پاورلیفتینگ

محمدرضا جمعه 21 اسفند‌ماه سال 1388 ساعت 02:01 ق.ظ

0 نظر

و سرانجام ... قهرمانی!

بترکه چشم حسود و بخیل و ممد مایلی و علی دنبه!

محمدرضا دوشنبه 7 اردیبهشت‌ماه سال 1388 ساعت 07:37 ب.ظ

0 نظر

و بالاخره قهرمان شدیم!

اوه!

مردیم و قهرمان شدیم! مبارک همه کسانی باشه که تا دقیقه ۹۰ تلاش کردند.

به همه شون خسته نباشید میگم.

ایول!

ایول به امیر خان!

ایول به وحید طالب لو

ایول به فرهاد و پیروز با تعصب و دوست داشتنی!

ایول به حسین کاظمی جنگنده!

ایول به آرش آقای گل زدن و گل نزدن!

ایول به مجتبی جباری با همه قهرها و آشتیهاش!

ایول به تک تک بازیکنای آبی!!!

و از همه مهمتر ...

ایول به آق معلم و همه اهوازیهای با شرف!

محمدرضا یکشنبه 6 اردیبهشت‌ماه سال 1388 ساعت 07:26 ب.ظ

6 نظر

علی دایی

خب راستش تنها چیزی که میتونه درد باختن به عربستان اونهم توی آزادی جلوی ۱۰۰ هزار نفرو تسکین بده کنار گذاشتن این علی دایی عوضی دیلاق از خود راضیه ... با اون ارنجمنتش ... مردک بی سروپا ...

راستی کی یادشه که آخرین باری که به این عربا ( کلهم) توی تهران باخته بودیم کی بود؟؟!!!

(البته عوامل زیادی دست به دست هم دادن که ببازیم! بعد از جنس اعلا و ژغال خوب و دوست ناباب! از قدم نحس بعضیا هم نمیشه بی تفاوت گذشت!.)

محمدرضا یکشنبه 9 فروردین‌ماه سال 1388 ساعت 06:27 ب.ظ

1 نظر

بدون مقدمه

انصافا عجب روزگار گندی شده! نه؟!

دریغ از یک حبر خوش! یک اتفاق خوشایند! ...هیچی ..هیچی ...

به قول یک شاعر بسیار بسیار دوست داشتنی:

... تگرگی نیست ... مرگی نیست ... صدایی گر شنیدی ... صحبت سرما و دندان است!

ربطی به ورزش نداره ها... اما در کلیت امر بسیار گنده روزگار!!!

محمدرضا شنبه 2 شهریور‌ماه سال 1387 ساعت 06:15 ب.ظ

0 نظر

اندر وصف نیکی بلا!!!

خداییش حیفم اومد این مطلب از دنیای ورزش رو براتون نقل نکنم :

سال ها دنبال این نکته بودم که آیا شتر هم خواب می بیند؟ اگر نمی بیند پس این ضرب المثل معروف" شتر در خواب بیند...."ازکجا آمده؟.نمی شود که ادبیات ما بی پایه واساس وسرخود شتر را به خواب دیدن متهم کند،پس حتما می بیند. وقتی مصاحبه آقا نیکی را در روزنامه خواندم بشدت منقلب شدم واز خدا خواستم که او را از ما نگیرد. برایش آرزوهای زیادی کردم از جمله: • یک گونی ماشین که البته به دوستاش قرض بده تا بازی کنن.اونا هم باید مواژب باشن تا پلیس نگیرتشون. • یک سینی پرتا پر شلوار جین که البته توسط خیاطی برندس نخ کشی شده باشه. • یک حوض تی شرت که بپوشه و هی حال کنه. • یک انبار زنجیر که اونارو تو مسابقات بندازه گردنش(داخل ،خارج،لیگ ،غیر لیگ حتی جام جهانی) • یک دو جین دست بند که چندتاشو زبانم لال به جنس لطیف اطرافش قرض بده واز یکی دوتاشم استفاده کنه که برا ممیک صورتش مفیده. • یک خروار جام جهانی که آقا نیکی تو ارنجشون باشه. • یک لگن عینک آفتابی که مبادا شب ها بی عینک بمونه . • یک قوطی مربی کاربلد که بذارنش رو سرشون و حلوا حلوا کنن. • یک مشت مدیر عامل با حال که آقا نیکی ازشون پول بگیره ونورمن ویزدم اونا رو دست بندازه. • یک اتوبوس گدا که آقا نیکی یواشکی به اونا کمک بده. • ...و یک دنیا جوون ناقابل که آقا نیکی بشه الگوشون تا مبادا الگوی زشت داشته باشن. آمین

محمدرضا چهارشنبه 23 مرداد‌ماه سال 1387 ساعت 06:50 ب.ظ

1 نظر

هیچ کس کامل نیست ...

به نقل از دنیای فوتبال :

---------------------------------------------
روزهای عجیب فوتبال ایران وارد مراحل حساس‌تری می‌شود. یادم می‌آید در آخرین جام جهانی برگزار شده برای اولین بار در نبوغ او شک کردم. بدون شک با پشتکار بود، با این حال بچه‌های دانشگاه می‌گفتند هر ترم به زور شهرت (نه محبوبیت) و توصیه آقایان نظری، وطنخواه و ... نمره پاس می‌گیرد و یادم است رقم ترم‌های لیسانسش در دانشگاه، بدجوری دو رقمی شده بود. می‌گویند تحصیل کرده است و با فرهنگ! نسبت به فوتبالیست‌های هم‌دوره‌اش، آری! ولی نسبت به مردم قشر روشنفکرچی؟! برای همین است که عجیب نبود که به او شک کردم؛ آخر آدمی که تا مرز اسطوره شدن پیش می‌رود و هماورد رستم و آرش می‌گردد، چطور می‌تواند «این همه» قدر خود را نداند. (بخوانید نفهمد) او آن روزها می‌توانست ذخیره طلایی و پر امید ایران باشد، اما با خود آن کرد که حقیقتا عمق آن ناگفتنی است! بله؛ آنقدر مشهور است که نیازی نیست نامش را ببرم، اما او فقط مشهور ماند (و اگر هم بگویم منفور، خیلی کم لطفی نکرده‌ام...)
اضافه کنم که هیچ شبه ای درمورد امیر قلعه نویی و عدم تحصیلات عالی، رشد با فرهنگ جنوب شهری و آن ادبیات نامناسب، خودخواهی و جاه‌طلبی زیاد و توهم‌های دستهای پشت پرده، وجود ندارد اما منطق، منطق است. حتی برای شما دوست عزیز!
مثلا اگر بازی‌های غرب آسیا برای شناخت بازیکنان بود که علی دایی حد اقل سید جلال، غلام‌نژاد و ابراهیم صادقی را خوب می‌شناخت (که بازی‌های سایپا اینگونه منظور دار لغو نمی‌شد) ویا اگر این بازی‌ها برای هماهنگ شدن نفرات اصلی بود، آیا در تیم قهرمان فصل گذشته لیگ ما حتی یک بازیکن هم در نیمکت ذخیره‌های تیم ملی جایی نداشت؟ آیا جباری این همه بدتر از محمد پروین بود، که اگر دعوت می‌شد بازی استقلال هم لغو می‌شد! و از همه اینها گذشته، چرا جواد و مسعود و آن‌دو را در اردو حبس نکردیم؟ چون زورمان دیگر به باشگاه‌های اروپایی نمی‌رسد؟! چون آنها قانون و حساب و کتاب دارند؟! چون باشگاه‌های آنها برای پیشرفت و جذب تماشاگر برنامه دارند؟! چون این باشگاه‌های داخلی هستند که اهمیت ندارند، برنامه ندارند، پول خرج نمی‌کنند و اصلا چه حقی دارند؟ و بعد سوال بیجا می‌کنند که چرا ما عقبگرد داریم. خب مگر برای کسی مهم است؟ مگر کسی در این فوتبال فکر هم می‌کند؟ همه منم منم دارند و یا پول بیشتر می‌خواهند یا قدرت بیشتر. حرفم را پس گرفتم. اصلاً هم عجیب نیست.
روزهای«عجیب» فوتبال ایران وارد مراحل حساس‌تری می‌شود. فقط کاش در این روزهای حساس کمتر ناکامل باشیم...

محمدرضا چهارشنبه 23 مرداد‌ماه سال 1387 ساعت 06:29 ب.ظ

0 نظر

قهرمانی ...بدون تبریک ...بدون لبخند ...

قهرمانی وقتی که تو شاد نباشی بی معنیه... همه ما در غم تو شریکیم ... مجتبی عزیز ... خدا به تو و خانواده بزرگوارت صبر بده ...

محمدرضا چهارشنبه 29 خرداد‌ماه سال 1387 ساعت 08:32 ب.ظ

0 نظر

همینجوری ... چون خیلی قشنگه!

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید
وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید

وقتی زمین ناز تو را در آسمانها می کشید
وقتی عطش طعم تو را با اشکهایم می چشید

من عاشق چشمت شدم نه عقل بود و نه دلی
چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود
آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد
آدم زمینی تر شدوعالم به آدم سجده کرد

من بودم و چشمان تو نه عاشقی و نه دلی
چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی

محمدرضا سه‌شنبه 17 اردیبهشت‌ماه سال 1387 ساعت 07:17 ب.ظ

2 نظر

روزانه‌ها

پیوندها

جدیدترین یادداشت‌ها

بایگانی